صفحه اول - فیلم ها - نقد و یادداشت - ویدئو - هنرمندان - جدول فروش - نویسنده ها - جدول ارزشگذاری نویسندگان

پرسش و پاسخ   |  درباره ما   |   تماس با ما   |   تبلیغات  |   ماهنامه سینمایی «برش های کوتاه» (جدید)

انتخاب رنگ پس زمینه صفحه: 

پربیننده ترین نقدها و یادداشت ها

سی نت  >> اخبار و مطالب  >> مشاهده متن اخبار

نامه سرگشاده مهدی کرم پور کارگردان «پل چوبی»

آقای ایوبی! در همان دولتی که مانند لولو از آن یاد می‌شود همه در این سینما فیلم ساختند حتی بیضایی

:: 9 آبان 1394  10:02:11 PM  ::

سی نت: فیلمنامه های رده شده پشت در وزارت ارشاد یکی از جنجالی ترین خبرهای این روزهای سینمای ایران است.

به گزارش سی نت، فصل پائیز که همیشه یکی از فصول شلوغ تولیدات سینمایی است و اغلب فیلمسازان در این فصل اقدام به مجوز پروانه ساخت برای آثارشان می کنند اما با توجه به اعتراضات فیلمسازان به نظر می رسد که چند فیلمنامه مهم پشت در وزارت ارشاد رده شده است.

نیمه دوم سال شورای پروانه ساخت با ترافیک درخواست مجوز رو به رو شده است، در این میان برخی از کارگردانان چندی است که موفق به کسب مجوز ساخت فیلم خود نشده اند. در روزهای گذشته خبرهایی از گوشه و کنار در مورد به نتیجه نرسیدن درخواست پروانه ساخت «پاییز» فیلم مهدی کرم پور و همچنین فیلم مصطفی کیایی «پارازیت» شنیده می شود، اما انتشار نامه ای از سوی مهدی کرم پور نشان داد برخی نارضایتی ها در روند صدور پروانه ساخت وجود دارد.

کرم پور در متن خود از وضعیت مدیریت سینما و شیوه صدور پروانه ساخت انتقاد کرده است.

دست اندرکاران شورای پروانه ساخت به این نکته اشاره دارند که در نیمه دوم سال تعداد درخواست ها برای دریافت مجوز بالا رفته و همین موجب شده سرعت رسیدگی به پروانه ها به نسبت درخواست ها چندان بالا نباشد.

کرم پور: حالا در پسا تحریم نوبت ماست

مهدی کرم پور هم از چندی قبل منتظر دریافت پروانه ساخت فیلم خود بود که این اتفاق نیفتاد. او بعد از دریافت خبر رد درخواست پروانه ساخت فیلم خود، متنی منتشر کرد. متن نامه کرم پور به این شرح است:

جناب آقای دکتر ایوبی/ریاست محترم سازمان سینمایی کشور/سلام/خیال می کردم گفتنی ها را برای تان در جلسات خصوصی و عمومی گفته ام. به دوستی، به تذکر، به قهر و به شوخی. آن چه وظیفه خود می دانستم که باید گفته شود را. چون دوست یا برادر کوچکی. اما حالا که خارج از تعارف ها، مسموع نیست، پس از دو سال چون رویه گذشته، کتبا و عمومی قلمی کنم، تااقل ثبت شود و بماند. چرا که ما ناگزیر به گفتنیم و مسئولیت این همه نگفتن را فردا بر ما خواهند نوشت که همان جا باید می گفتیم. در همان زمان و مکانی که باید. و بالاخره یکی باید این سکوت موهن را که از ترس پنهان از دست دادن ها. می آید بشکند چرا که مال ما نیست. لیاقت ما نیست.

آقای دکتر!
چند صباحی قهرمان مبارزه با آنتاگونیست قصه کهنه بودن، تاکتیک خوبی است اما نمی تواند استراتژی مدیریت کلان باشد. اتحاد بر علیه دشمن فرضی و آدم بدها که گرچه حالا بر مسند نیستند اما در کمینند لابد! و گروه فشار دارند و قدرت و ابزار اعمال زور، نمی تواند و نباید هراس عمومی و پنهان ایجاد کند که هیچ کس هیچ نگوید. که همه در میهمانی های دولتی لبخند بزنند و عکس یادگاری بگیرند و زینت المجالس سیاست مداران نوآمده شوند.

آقای دکتر!
ما می دانیم و می دانستیم که اولویت دولت یازدهم فرهنگ و هنر نیست. که کارهای مهم تری دارد در عرصه سیاست خارجی و اقتصاد. و پذیرفتیم که لب بگزیم تا نوبت مان شود.
و حالا در پسا تحریم نوبت ماست. چیز زیادی هم نمی خواهیم، که دولت مزاحم بخش خصوصی و جریان واقعی عرضه و تقاضای میان هنرمندان و مردم نشود، که اصل خصوصی سازی شامل سینماهای مصادره شده توسط دولت و نهادهای عمومی نیز باشد، که کمپانی های تولیدی شکل بگیرند، که تهیه کنندگان مسئولیت فیلم های شان را برعهده بگیرند، که رانت های پنهان و آشکار به حمایت عادلانه و تساوی توزیع شوند، که مافیای تولید و نوزیع و نمایش سروسامان داده شود، که قوانین حمایتی و نظارتی شفاف شوند، که آزادی بیان توام با مسئولیت برای تولید کنندگان حاصل شود، که دولت و همه بدانند که فیلم سازی حق است نه امتیازی که هنرمندان تحت هر عنوانی چون پروانه ساخت یا هر مجوز سلیقه ای دیگر به خواهش یا سر کج کردن، بخواهند دریافت کنند.

آقای دکتر!
ترکیب این شوراها را دیده اید؟ حتما دیده اید، چرا که به حکم شما یا پیشنهاد و نظارت شما منصوب شده اند. سه دهه است که گویی در مدیریت فرهنگی این کشور قحط الرجال آمده. کم تر از 10 نام مکرر همه شوراهای نظارتی و حمایتی اداره های نظارت بر ساخت و نمایش ارشاد و از آن جالب تر شورای حمایت فارابی (شهرداری، حوزه هنری و صدا و سیما) را قبضه کرده اند و به تنهایی خود مشاور، ناظر، حامی، مجری و مفسر همه قوانین و آیین نامه های فرهنگ و هنر و سینمای ایران هستند. سیاست گذاران فرهنگی در پس و پشت پرده و بدون هیچ ارزیابی به روز، دانش کیفی و پاسخ گویی به روند و نتیجه تصمیمات درست و غلط شان حتی.
تغییر دولت ها هم در آمد و رفت و نفوذشان تاثیری ندارد.
بسیاری از خطاها و مسیرهای انحرافی این سال ها نتیجه مستقیم تصمیمات اشتباه آن ها بوده که گاه امنیت و کلیت این سینما را به مخاطره افکنده اند.

هنوز هم در این شوراها از قصه می ترسند. از استقبال مردم می ترسند. از سینمای قصه گوی مردمی می ترسند. یا چون کارشان را بلند نیستند، این سینما را متناسب به سلیقه خود ابتر و حقیر می کنند. این چنین است که در پنهان حذف سینماگران حرفه ای داستان گو دنبال می شود، و داستان تلخ گریز مردم از سینماها و ریزش مخاطبان، به عمد یا به سهو تزریق و اجرا می شود.

جناب آقای دکتر!
ما در حوزه سینما فرقی بین جناح بندی های سیاسی حس نکرده ایم. همه یک رویه دِمُده و ساده انگارانه را ادامه می دهند. گیرم با نقاب ها و شعارهای متفاوت اما عملکردشان یکی است. چه بسا اصول گرایان چون به مسلمانی شان مطمئن بودند، سر حرف های شان هم بیشتر می ایستادند، این را اگر دیگران در خفا می گویند، بگذارید من به شما آشکار بگویم.

اگر مرحوم سیف الله داد را استثنا کنیم که کارها و تصمیم گیری هایش نشان از شخصیت ویژه و اقتدار وجودی اش داشت، ما همه این سال ها محافظه کاری را تجربه کرده ایم. و شما که دیپلمات بوده اید حتما مرز باریک اما مطول محافظه کاری با اعتدال گرایی را به خوبی می شناسید.

محافظه کاری فرهنگی همانی است که امروز بزرگان ما را خانه نشین یا راهی دیار غربت کرده و یا ما را به فکر برده که چه بر سر فیلم های جدیدشان آمده. همانی است که امروز استعداد های متوسط بر مسند تصمیم گیر و تصمیم ساز، باید برای بهترین جوانان این کشور تصمیم بگیرند و دوستان فیلم ساز من که با اصلاحی های عجیب و سلیقه ای رو به رو شده اند، به امید سازش دم نزنند یا خود سانسوری کنند. چرا که لابد شما آمده اید و قرار است آن سوار ابلق نشان ناجی ما از تند روی و سانسور شوید. اما خود سانسوری از سانسور هم بدتر است.

یادمان باشد که در همان دولتی که حالا مانند لولو از آن یاد می شود، همه در این سینما فیلم ساختند. یادمان باشد در همان دولت قبل نتیجه فجر و اسکار و برلین یک خروجی بود. در همان دولت، فرهادی به اسکار معرفی شد. من، معادی، کیایی و نعمت الله پروانه ساخت و نمایش گرفتیم. در همان جشنواره ها فیلم کاهانی رد نمی شد. از فیلم ساز جوان خواسته نمی شد شب اختتامیه خودش از خیر جشنواره بگذرد. در دولت نهم، بیضایی هم فیلم ساخت.

آقای دکتر ایوبی!
با شعر خواندن و لبخند، مشکل سینمای ما حل نمی شود. حتی اگر حالا تنها علاقه مشترک من و شما شاعر محبوب مان باشد. امروز دیگر به چیزی بیش از زبان نرم نیاز است. مدیریت فرهنگی به گوش شنوای واقعی و پایمردی بر قول ها و حمایت از همه هنرمندان نیاز دارد.

جشنواره سال قبل را یادتان هست؟ همه گفتند و نوشتند که جشنواره فیلم های متوسط بوده.
حذف و خانه نشین کردن آدم های حرفه ای مهم ترین و خوش نام ترین صنعت این کشور که مردم این مملکت سال ها پای تربیت شان هزینه داده اند، با کدام هدف صورت می گیرد؟ چه برنامه ای برای جلوگیری از فرار مغزها که سرمایه ملی این مملکت است، دارید؟ نگاهی به لیست عوامل جشنواره پیش روی تان انداخته اید؟ جای دست اندرکاران فنی و هنرمندان پشت دوربین کم نظیری که همه کشورهای منطقه حسرت به دل آنانند، کجاست؟

آقای دکتر!
زمزمه ها و پچ پچه های در گوشی می پرسند نکند خدای ناکرده این اشتباهات سهوی نباشد؟ نکند خدای ناکرده قرار بر حذف سینمای ملی است و خودمان خوش بینانه جشن با پنبه سر بریدنش را به پای کوبی نشسته ایم؟ نکند در پسا تحریم در میان خیل بنجل های صف کشیده برای اخذ طلب های دلاری مان قرار است از چین و هند و اروپای ورشکسته، برای مان سوغات دیگری بیاورید؟

و خدای ناکرده، بدتر از همه نکند نادانسته از آشفتگی مدیریت های ناهم گون و غیر یکدست زیر دستی تان کس یا کسانی ماهی های خود را صید می کنند؟

جناب آقای دکتر ایوبی

زین دو هزار من و ما، ای عجبا من چه منم؟
گوش بِنِه عربده را، دست مَنِه بر دهنم

پرونده های ویژه سی نت از دوره های برگزاری جشنواره فیلم فجر

::  نقل مطالب و عکس های اختصاصی سی نت بدون ذکر منبع، نام نويسنده و نام عکاس ممنوع است  ::

صفحه اول  |  فیلم ها  |   هنرمندان   |   نقد و یادداشت  |  نويسنده ها   |  ویدئو  |  پرسش و پاسخ   |  درباره ما  |   تماس با ما  |   جدول فروش   |   تبلیغات

ماهنامه سینمایی «برش های کوتاه» (جدید)

::  سردبیر: احمد شاهوند  ::