صفحه اول - اخبار - فیلم ها - نقد و یادداشت - ویدئو - هنرمندان - جدول فروش - نویسنده ها - جدول ارزشگذاری نویسندگان

پرسش و پاسخ   |  درباره ما   |   تماس با ما   |   تبلیغات  |   ماهنامه سینمایی «برش های کوتاه» (جدید)

انتخاب رنگ پس زمینه صفحه: 

پربیننده ترین  مطالب هفته اخیر

سینما شبکه (سی نت)  >> اخبار و مطالب  >> مشاهده متن اخبار

نگاهی به فیلم "اسب حیوان نجیبی است"

ادامه مسیر هیجان‌انگیز فیلم‌سازی‌

:: 28 اردیبهشت 1390  10:08:12 PM  ::

مجيد اسلامي

سینما شبکه (سی نت): کاهانی مسیر هیجان‌انگیز فیلم‌سازی‌اش را ادامه می‌دهد. فیلم تازه‌اش با انتخاب یک استراتژی روایی امتحان‌ پس‌داده (وحدت زمان و سرگشتگی فیزیکی یک جماعت) این امکان را برای خود فراهم می‌کند که صحنه‌هایش را با روابط میان شخصیت‌ها و فضاسازی متکی به ناگفته‌ها پر کند. این آشکارا یک قدرت‌نمایی ستودنی‌ست در کار کارگردانی که بخواهی با خط داستانی چنین اندک، امساک در دادن اطلاعات بدون افشاگری‌های تکان‌دهنده در مورد شخصیت‌ها و حتی بدون وجه کمیک پررنگ فیلم را به سرانجام برسانی. نقطه‌ی اتکا البته گروه بازیگران است: بیش از همه رضا عطاران است که به‌خوبی از قالب صرفا کمیک بیرون آمده و تامل و وقار را چاشنی بازی‌اش کرده. (هرچند آن پس‌زمینه‌ی کمرنگ‌شده‌ی کمیک بسیار موثر است). در کنارش باران کوثری فوق‌العاده است (که شیطنت تین‌ایجری را با پررویی طبقه فرودست درآمیخته ولی فردیت قابل احترام خودش را هم دارد). پارسا پیروزفر هم بسیار راحت و بی‌تاکید است و پس از «مهمان مامان» دومین جایی‌ست که شیرینی غافلگیرکننده‌ای دارد. کارن همایونفر هم غافلگیرکننده است. حتی بابک حمیدیان و احمد مهران‌فر هم حضور کوتاه جذابی دارند. البته حضور پررنگ حبیب رضایی را هم نمی‌توان نادیده گرفت (هرچند بازی‌اش کمی نوسان دارد). تمام این‌ شخصیت‌ها با پویایی تجسم شده‌ و با پویایی جلوه پیدا کرده‌اند. گرچه شاید در نگاه اول ضد و نقیض و ناهمگن به نظر برسند. حسن این شخصیت‌پردازی همین است.

و آن‌هایی که درنیامده‌اند: مهتاب کرامتی که در قالب دختر معتاد ازریخت‌افتاده خودش را زندانی کرده، مهران احمدی که تلاش‌اش برای بُعد دادن به تیپ همجنس‌گرا بی‌نتیجه مانده، و ماهایان پطروسیان که همچنان تیپ بازی کرده و ... اشکال دیگر وجه بصری فیلم است که در حد متوسط باقی مانده. وقتش است که کاهانی جاه‌طلبی‌هایش را به تصویر هم تسری دهد.

شاید برخی پایان فیلم را نقض غرض بدانند، اما در همین حد هم فیلم کاهانی جسورانه است (موقعیت اولیه‌ی داستان آدم را یاد سکانسی از «طلای سرخ» می‌اندازد و این تصور پیش می‌آید که آن سکانس الهام‌بخش داستان فیلم بوده ولی فیلم کاهانی تکرار «طلای سرخ» نیست). همین‌که مردم از مواجهه با شخصیت مامور و توقع‌های او جا نمی‌خورند به اندازه‌ی کافی افشاگر هست.

فیلم در ظاهر رئالیستی به نظر می‌رسد ولی این سرگردانی و بطالت، این‌که هیچ‌کس خوابش نمی‌آید و همه از این همجواری به‌ظاهر زورکی استقبال می‌کنند، عملا حالتی آبسورد پیدا می‌کند. بهترین دستاورد فیلم همین سکون و بطالت است.

فیلم دیالوگ‌های بکری دارد (مثل اشاره به «خیسی» یا «چطوره بریم شمال!»...) که می‌تواند بسیار خاطره‌انگیز باشد. حیف که اشارات رکیک (که با نوعی ذوق‌زدگی همراه است) کمی این سطح را تنزل داده.

می‌شود همچنان با علاقه منتظر فیلم بعدی کاهانی بود ...

پرونده های ویژه سی نت از دوره های برگزاری جشنواره فیلم فجر

::  نقل مطالب و عکس های اختصاصی سینما شبکه (سی نت) بدون ذکر منبع، نام نويسنده و نام عکاس ممنوع است  ::

صفحه اول  |   اخبار  |  فیلم ها  |   هنرمندان   |   نقد و یادداشت  |  نويسنده ها   |  ویدئو  |  پرسش و پاسخ   |  درباره ما  |   تماس با ما  |   جدول فروش   |   تبلیغات

ماهنامه سینمایی «برش های کوتاه» (جدید)

::  سردبیر: احمد شاهوند  ::