صفحه اول - فیلم ها - نقد و یادداشت - ویدئو - هنرمندان - جدول فروش - نویسنده ها - جدول ارزشگذاری نویسندگان

پرسش و پاسخ   |  درباره ما   |   تماس با ما   |   تبلیغات  |   ماهنامه سینمایی «برش های کوتاه» (جدید)

انتخاب رنگ پس زمینه صفحه: 

پربیننده ترین نقدها و یادداشت ها

سی نت  >> اخبار و مطالب  >> مشاهده متن اخبار

لعنت به همۀ قانونای دنيا كه تو هيچكدومش شكستن ِ دلِ آدما پيگرد قانونی نداره* / یادداشت حمید سلجوقی به انگيزه ی پايانِ پخش سريال "زمانه"

:: 4 اسفند 1391  2:23:09 PM  ::

حمید سلجوقی

سی نت: حسن فتحی با ساخت سريال های تاريخی نظير «شب دهم»،«روشن تر از خاموشی» و « مدار صفر درجه» توانست دل بسياری از بينندگان و منتقدان را بدست آورد.بعدها او در تلويزيون با ساخت «ميوۀ ممنوعه» از فضای تاريخی فاصله گرفت و وارد جريانِ مجموعه های مناسبتی شد.جريانی كه بعدها با ساخت سريال هايی همچون « اشك ها و لبخندها»(ويژه نوروز) و «در مسير زاينده رود»(ويژه ماه رمضان) ادامه يافت.

در اين ميان،گذشته از چند فيلم تلويزيونی كه فتحی ساخته،حضورش در سينما با فيلم قابل قبولِ «پستچی سه بار در نمی زند» در گونه وحشت،نوآر ِ قابل دفاع و آبرومندِ «كيفر» و يك فيلم ايده آل و كامل به نام «يك روز ديگر» همراه بود.

اين ها نشان می دهد فتحی علاوه بر تسلط بر مديوم های مختلف نمايشی،ژانرهای متفاوتی را هم تجربه كرده و به همين سبب اكنون يكی از پخته ترين كارگردانان به شمار می رود.

سريال هايی كه در بالا عنوان شد هم هر كدام نمونه ای از موفق ترين سريال های تلويزيون در مقطع پخششان از باب كيفيت بودند و خب طبيعتا همين كارنامه ی فتحی در سريال سازی ست كه انتظارات را از او بالا برده.

ششمين همكاری فتحی(كارگردان) با عفيفه(تهيه كننده) اين بار يك ضلع قدرتمندِ سوم را كم دارد.مثلثی كه با «در مسير زاينده رود» غافلگيرمان كردند.اين بار فتحی از همكاری با استادی همچون عليرضا نادری فاصله گرفته كه تاثيرش در موفقيت های وی غيرقابل انكار است.فيلمنامه ی «زمانه» را عليرضا كاظمی پور و سعيد جلالی (نويسندگانِ دلنوازان) و سعيد تشكری نوشتند.

پايانِ پخش آخرين سريال حسن فتحی كه بيش از چهل شب روی آنتن شبكه سه رفت بهانه ای شد تا چند خطی درباره اش حرف بزنم؛

«زمانه» برشی از عشق های داغ اما تاريخ مصرف دار است.سريالی ست كه به نقد مستقيم مسائل روز جامعه بالاخص هنجارهايی كه جوانان و به تبع آن خانواده ها را درگير خود كرده می پردازد.در كل می توان گفت طمع،انتقام و عشق های فكر نشده ای كه پيامدهای ناگوارشان مثل قارچ رشد می كند! محوريت اصلی داستانِ «زمانه» را شكل می دهند.

سريالِ فتحی در مقطع كنونی كه شاهد فقر كيفی ِ سريال هايمان در داستانگويی هستيم اثری قابل قبول به حساب می آيد.نمايش می دهد آن وقتی را كه ضد ارزش ها،ارزش می شوند.فقر قصه گويی نه تنها در سريال ها كه در سينمايمان هم موج می زند.يا از قصه گفتن فرار می كنند يا نمی توانند بدون لكنت يك قصۀ جذاب بگويند اما «زمانه» جاذبه های داستانی خودش را موفق شد با تعليقی قابل قبول و يك ريتم نسبتا تند به نمايش بگذارد.داستانِ كنجكاوی برانگيزی كه كم افت و خيز جلو می رود،گره های متعددش را به موقع می زند و سعی می كند جذابانه اين گره ها را باز كند.

روايتِ داستانی كه كشش و جذبۀ لازم را در عين ِ برخورداری از مضامين ِ تكراری اما روز جامعه در خود دارد.

سريالِ فتحی بی سر و صدا ساخته شد و در اوج ِ داستانش هم به جشنواره خورديم وگرنه پتانسيل بيشتر مورد توجه قرار گرفتن از جانب هم مردم و هم رسانه ها را داشت.

گاف هایی دارد كه منطق روايی داستان را زير سؤال می برد كه البته تا حدودی طبيعی ست .از آن گذشته خيلی از موقعيت های داستان را می شد از لحاظِ وجه درام قوی تر و جذابتر خلق كرد مثلا فصلی كه منوچهر تا دم در ِ منزل جديدِ بهزاد تعقيبش می كند يا فصل ِ روبرو شدن بهزاد و ارغوان در حضور بهار كه نفهميديم بهزاد چرا انقدر زود و سريع مثل ِ يك بچۀ خوب حاضر می شود بيايد ببيند ارغوان چكارش دارد،بهزاد نيكخواه را لت و پار كرده و وقتی به منزل عمه اش پناه می برد عمه ذره ای استرس يا نگرانی در ظاهرش پيدا نيست و از بهزاد می خواهد آن ليوان شير داغش را بخورد و... ( تا دلتان بخواهد از اين فصل های ضعيف پرداخت شده از لحاظ بار دراماتيك در اين سريال به چشم می خورد). ديالوگ ها هم گاه زيادی بوی شعار می دهند.بخش قابل توجهی از ديالوگ های عمه فاطمه و هما از اين دست ديالوگ ها هستند.آدم هايی مثل عمه فاطمه هم در حد تيپ باقی ماندند.

در روايتِ داستانی ِ سريال فتحی گذر از خيلی مسائل سريع و بدون وسواس اتفاق می افتد.از شخصيت های فرعی مانند سينا كه چطور با چند فصل ساده(از لحاظ بار درام) اعتيادش را ترك می كند. - گرچه مقايسه درست نيست اما به ياد آوريد «وضعيت سفيد» را كه چطور در چند سكانس هم ندامت بهروز نمايش داده شد و هم ترك كردنش - گرفته تا دو شخصيت اصلی كه شخصيت های بدون ثباتی دارند و اگر سريال را به سه قسمت تقسيم كنيم در هر يك سوم،يك شكل اند.به عنوان مثال شخصيتِ ارغوان كه در يك سوم ابتدايی در وجودش حرارتِ عشق را می بينيم در يك سوم ميانی به سرعت نگاهش به عشق عوض می شود و گرچه حتی از برادرش می خواهد مشكلی برای بهزاد پيش نياورد اما در يك سوم پايانی خودش تشنۀ گرفتن انتقام می شود.

به هر حال يك سوم اولِ سريالِ حسن فتحی شروع جذابيت هايش بود.سريالی كه خيلی سريع رفت سر اصل مطلب.در يك سوم ميانه با افزودنِ داستانك های متعدد كه شخصيت های فرعی را درگير می كند توانست جذابيت هايش را حفظ كند اما در قسمت های پايانی از مسير داستانِ اصلی اش خارج شد و با زوم كردن زياد روی داستانِ تراژيك عشقی بين بهزاد و بهار از بار جذابيت هايش كاست هر چند ته مايه ی انتقام در يك سوم پايانی توانسته بود حسابی ذهن بينندگان را درگير و آن ها را پای قصه حفظ كند.

يكی از خوبی های «زمانه» بازی های خوبی ست كه توسط كارگردان حرفه ای اش هدايت شده.گذشته از بازی قابل قبولِ دو شخصيتِ اصلی،هومن برق نورد باز هم چشمۀ ديگری از هنرش را رو می كند و در كنار آن شهرام قائدی به خوبی توانسته شيرينی های شخصيتش را به اقتضای فضای داستان در كلام و حركاتش نمايش دهد.

خيلی جاهای «زمانه» رنگ و بوی فتحی را نداشت.يادش بخير قاسم جعفری با ساخت «خط قرمز»،بعدها «مسافری از هند» و ... پای كليپ های موزيكال را به سريال هايمان باز كرد.اين مدل كليپ ها اما به نظرم مال ِ نگاهِ فتحی نيست.همان انواع و اقسام كليپ هايی كه با موسيقی گروه «سون» در طول قسمت های مختلف سريال پخش شد و شايد سخت قابل تحمل ترينش كليپ پخش شده در قسمت آخر بود كه به مشابه خيلی از سريال های آبگوشتی مان (ببخشيد واژۀ مناسب ديگری پيدا نمی كنم!) سر و تهِ همه چيز در قالب همان كليپ هم آورده می‌شود.كليپی كه مرا يادِ «همه چی آرومه» طالب زاده می اندازد.

يا آن نمايی كه ارغوان را با چهره ای گشاده زير باران می بينيم كه اين بار لباس مشكی به تن ندارد و مثل ِ چند قسمت آخر ،ديگر كنار شومينه ننشسته و اين يعنی اينكه باز هم يك تحولِ شخصيتی رخ داده و ارغوان بعد ازديدن سی دی صحبت های دكتر،ديگر آتش انتقام در وجودش نيست و روحی همچون قطراتِ باران،زلال دارد! ...،اين ها رنگ و بوی آثار حسن فتحی را ندارد.

« زمانه» به هيچ عنوان نمی تواند نقطه اوجی در كارنامۀ حسن فتحی باشد.كارگردانی كه با مضامينی همچون عشق و عرفان می شناسيمش، تصويری كه از عشق در « زمانه» نشان داد می توانست حساب شده تر و قوی تر نشان داده شود، اما در مجموع اين سريالِ فتحی در ميانِ ترافيكِ ملودرام های روتين ِ اين چند وقتِ اخير تلويزيون،كاری ست كه نمرۀ قبولی می گيرد.

* ديالوگی از شخصيت ارغوانِ «زمانه» كه خطاب به مهران نيكخواه می گويد.

پرونده های ویژه سی نت از دوره های برگزاری جشنواره فیلم فجر

::  نقل مطالب و عکس های اختصاصی سی نت بدون ذکر منبع، نام نويسنده و نام عکاس ممنوع است  ::

صفحه اول  |  فیلم ها  |   هنرمندان   |   نقد و یادداشت  |  نويسنده ها   |  ویدئو  |  پرسش و پاسخ   |  درباره ما  |   تماس با ما  |   جدول فروش   |   تبلیغات

ماهنامه سینمایی «برش های کوتاه» (جدید)

::  سردبیر: احمد شاهوند  ::