صفحه اول - فیلم ها - نقد و یادداشت - ویدئو - هنرمندان - جدول فروش - نویسنده ها - جدول ارزشگذاری نویسندگان

پرسش و پاسخ   |  درباره ما   |   تماس با ما   |   تبلیغات  |   ماهنامه سینمایی «برش های کوتاه» (جدید)

انتخاب رنگ پس زمینه صفحه: 

پربیننده ترین نقدها و یادداشت ها

سی نت  >> اخبار و مطالب  >> مشاهده متن اخبار

سیاسی کاری هایی که مانع یک فیلم درخشان شد: عصبانی هستم! / یادداشت مهدی تیموری برای فیلم «عصبانی نیستم»

:: 18 خرداد 1397  4:54:40 PM  ::

مهدی تیموری

سی نت: خوشحالم. سوای اینکه با فیلم خوب یا بدی طرف هستم. خوشحالی ام کمی به فرامتن می زند؛ اما همین که پس از 5 سال مجالی برای اکران فیلم سینمایی «عصبانی نیستم»، دومین فیلم بلند صاحب اثر، «رضا درمیشیان» فراهم شده است جای بس خوشحالی دارد. خوب یا بدش در این بحث اهمیتی ندارد. فیلمی که ساخته می شود «باید» اکران شود. هیچ عرف، قانون و شرعی نمی پذیرد که اگر فیلمی تمامی مراحل اخذ مجوز را طی کرده باشد و پس از صرف هزینه های مالی و زمانی بسیار ساخته شود ناگهان بخاطر تنگ نظری های شخصی جلوی اکران اش گرفته شود؛ اگر بنابر عدم اکران بوده، پس اصلا چرا اجازه ساخت اثری داده می شود؟ مگر تهیه کننده و سرمایه گذار پولش را از سر راه یا خدای نکرده با رانت و اختلاس به دست آورده است؟

فیلم روایتگر «نوید» دانشجوی اخراجی است که به واسطه فعالیت های سیاسی دانشجوی ستاره دار لقب گرفته و از دانشگاه اخراج شده است. او حالا گرفتار جامعه ای شده که به هیچ وجه با روحیات اش سر سازگاری ندارد؛ او به دلیل مشکلات شخصی به مصرف قرص و دارو روی آورده است؛ مدام سعی در کنترل عصبانیت اش دارد. عصبانیتی که از جامعه بر می آید؛ جامعه ای که بطن اش با دزدی و دلالی پیش می رود؛ گویی که او تراویس بیکل «راننده تاکسی» زمان و کشور ما است. البته این که تا چه حد این ها با موفقیت به تصویر کشیده و ارجاعات سینمایی آن روی فیلم نشسته اند موضوع دیگری است.

همه این ها به کنار، بگذاریم و بگذریم؛ «عصبانی نیستم» با همه جار و جنجال و عصبانیت اش، آنطور که باید ماندگار نمی شود. چرا که صرف این تمایل به این سو که یک هنرمند مردمی باشیم ما را چنین نخواهد کرد. مردمی شدن و هنر مردمی از تلاش، جد و جهد بسیار است که به دست می آید. تدوین اثر احتمالا بزرگ ترین نقطه قوت اثر است که به لطف هایده صفی یاری بسیار هوشمندانه از آب درآمده است. از ابتدا تا انتها، مچ کات ها و جامپ ها و... به خوبی روی پلان ها سوار شده اند؛ اما نکته ای که تدوین این فیلم را بالا می برد تنها محدود به نکات فنی آن نیست. «عصبانی نیستم» یک نمونه خوب در سینمای ایران است که اهمیت تدوین را نشان می دهد؛ اینکه چگونه یک اثر با تدوین خوب، به راحتی چند پله بالاتر می آید و چگونه با یک تدوین بد فیلم را به مرز سقوط می برد. تدوین پلان و تصاویر به زیبایی و سادگی مفهوم فیلم را روایت می کنند. دوربین لرزان و روی دست درمیشیان که در فیلم قبلی اش – «بغض» - حسابی روی اعصاب بود و از انواع زوایا و نماهای عجیب و غریب استفاده کرد بود، در اینجا حسابی در ظرف مناسب اش نشسته است.

فیلم با دور تند آغاز می شود. «نوید» با بازی درخشان نوید محمدزاده یک دانشجوی ستاره دار است و یکی از معدود نکات ظریف فیلمنامه هم در همین است. این که ستاره دار بودن او از ابتدا تا انتهای قصه به شکل مستقیم، دیالوگ وار و دور از هنر بیان نمی شود. معشوقه او «ستاره» نام دارد. همین باعث می شود که تا آخر، با هربار صدای نام او، جریان ستاره دار بودن نوید در ذهن مخاطب حک شود؛ بی گمان فیلمنامه چشم اسفندیار این اثر که در بهترین حالت به لطف تدوین عالی، فیلمبرداری قابل قبول و چند بازی درخشان، در بهترین حالت یک فیلم متوسط است، می باشد. یکی دیگر از نقاط قوت «عصبانی نیستم» عشق پرشور و حال میان نوید و ستاره – با بازی باران کوثری - است که به بهترین شکل ممکن درآمده اند که اصلا ای کاش سیاسی کاری های فیلم به صفر یا حداقل می رسید تا بیش از پیش به چشم می آمد. فیلم هم یقینا در پله بالاتری قرار می گرفت.

به جز موارد اشاره شده، جزئیات دیگری را به یاد نمی آوریم که با ظرافت در فیلمنامه یا زیر متن قصه گنجانده شده باشد. فیلم به شکلی گذرا و کاملا دم دستی قصد دارد تا از نظر خودش مشکلات و معضلات اجتماعی، اقتصادی که سالیان سال است مردم و یا دستکم کاراکتر اصلی قصه با آن درگیر هستند را به تصویر بکشد. از نمایش منزجر کننده آگهی های فروش کلیه بر در و دیوار شهر گرفته تا خودزنی مردی که درگیر فروش کلیه اش است؛ صداهای در حال پخش رئیس جمهور سابق از این طرف و آن طرف هم که دیگر جای خود دارد؛ «عصبانی نیستم» از این دست سکانس ها و ناله های غیر سینمایی کم ندارد که بزرگترین و اساسی ترین ضعف آن هم به شمار می روند که در وهله به فیلمنامه مربوط می شوند.

یکی دیگر از نقاط ضعف مهم فیلم، عدم توانایی روایت صحیح و اختگی فیلم در سکانس های خانه نوید و هم خانگی هایش است. اساسا اگر سکانس های مربوط به آن ها را حذف کنیم، چه چیزی از دست می رود؟ چه پرداخت، عمق و نفوذی به شخصیت هایش در قصه شده که نوازنده بودن دوستان نوید را لمس و درک کنیم؟ جز این است که به کاریکاتوری از ناله ها و گله مندی های موسیقیدان های جوان که از بودجه و امکانات بهره مند نیستند تبدیل شده است؟ مسلما اگر ابتدا، انتها و سرنوشتی متوجه این آدم ها می شد، نتیجه کار بخصوص در این قسمت که جزو داستان های فرعی فیلم به شمار می رفتند خیلی بهتر از این ها در می آمدند.

به نقل از رضا درمیشان البته ظاهرا نوید در سکانسی از فیلم: «همیشه گفتن همه چیز درست میشه اما هر سال بدترم میشه!» در مجموع «عصبانی نیستم» بیش از هر چیزی عصبانیت فیلمسازش است. از همه چیز؛ جامعه، اطرافیان، بالا، پایین، همه و همه... همین هم باعث شده تا فیلم در خیلی از لحظات بیشتر به یک بیانیه تند سیاسی که می خواهد دل خود، فرد یا افرادی را خنک کند شبیه شده است.

پرونده های ویژه سی نت از دوره های برگزاری جشنواره فیلم فجر

::  نقل مطالب و عکس های اختصاصی سی نت بدون ذکر منبع، نام نويسنده و نام عکاس ممنوع است  ::

صفحه اول  |  فیلم ها  |   هنرمندان   |   نقد و یادداشت  |  نويسنده ها   |  ویدئو  |  پرسش و پاسخ   |  درباره ما  |   تماس با ما  |   جدول فروش   |   تبلیغات

ماهنامه سینمایی «برش های کوتاه» (جدید)

::  سردبیر: احمد شاهوند  ::