صفحه اول - فیلم ها - نقد و یادداشت - ویدئو - هنرمندان - جدول فروش - نویسنده ها - جدول ارزشگذاری نویسندگان

پرسش و پاسخ   |  درباره ما   |   تماس با ما   |   تبلیغات  |   ماهنامه سینمایی «برش های کوتاه» (جدید)

انتخاب رنگ پس زمینه صفحه: 

پربیننده ترین نقدها و یادداشت ها

سی نت  >> اخبار و مطالب  >> مشاهده متن اخبار

یادداشتی درباره چند فیلم جشنواره سی ام فیلم فجر

فیلم های قابل قبول

:: 1 اسفند 1390  3:20:59 PM  ::

فرانک آرتا

سی نت: امسال همچون سال گذشته، سالن های سینمای برج میلاد میزبان اهالی مطبوعات و رسانه های جمعی بود. خوشبختانه این بار جشنواره به لحاظ برنامه ریزی و نحوه نمایش فیلم ها در ساعت معین نمره خوبی گرفت و ازاین نظر باید به برگزار کنندگان جشنواره یک خسته نباشی گفت. اما مهم ترین بخش هر جشنواره، کیفیت مطلوب فیلم های آن به لحاظ ساختاری و محتوایی است که اگر بخواهم وارد بحث جزئی این دوره از جشنواره بشوم، باید از خیلی قبل تر شروع کنم، به هیات انتخاب و داوران بپردازم و این که چرا فقط این فیلم ها در بخش مسابقه بودند و ... که خب جای طرح این مساله دراین مقال نیست. این بار فقط دوست دارم درباره ی فیلم های خوب جشنواره بنویسم که به اندازه تعداد انگشتان یک دست است. البته به فیلم ها از نقطه نظر تحلیلی، سیاه و سفید نگاه نمی کنم. برخی از فیلم ها با وجود نقصان در ساختار ولی حرفی برای گفتن داشتند. اما این یادداشت درباره ی فیلم های مورد علاقه ام است که البته از این نظر سلیقه هم وارد قضاوتم می شود و در عین حال از نظر من دارای ارزش فیلمیک و سینمایی اند. ولی چاره ای نیست به هر جهت این فیلم ها را دوست دارم.

فیلم برف روی کاج ها به کارگردانی پیمان معادی، داستان خیانت یک مرد به زنش است. خب این روزها فیلم هایی با چنین مضمون بسیار ساخته شده اند ولی تعداد کمی از آنها به لحاظ فرمی و ساختاری، سینمایی بودند. حتی ممکن است داستان های یک خطی شان هم خیلی پیچیده تر ازاین فیلم باشند. ولی همین یک خط داستانی در فضای سیاه و سفید که به نظرم معادی از این نظر ریسک بزرگی کرد، به گونه ای در دل حوادث کوچک ولی تاثیرگذارفیلم تنیده و روایت می شود که تماشاگر مشتاق می شود تا پایان، فیلم را پیگیری کند. ابتدای فیلم با حرف های عادی زن (مهناز افشار) و شوهر (حسین پاکدل) شروع می شود. شغل زن باعث می شود که در محیط خانه اش حضور داشته باشد. به مرور شاگردان رویا برای یاد گرفتن پیانو وارد خانه ی او می شود و با ورود آنها رویدادها مسیر زندگی او را تغییر می دهند. یعنی مسائل از بیرون خانه وارد دنیای تنهای این زن می شود. زنی که به خاطر مشغله اش به قول خودش حتی فرصت پیدا نکرده که رانندگی کند و لحظه ای که پسر (صابر ابر) از او می خواهد ماشینش را هل بدهد، بلد نیست رانندگی کند. پس زنی است که خیلی با جامعه سروکارندارد. و تنها حضورش در بیرون خانه، ایستادن در صف و خریدن نان است. نقطه شروع داستان با یک شماره تلفن که روی پارتیتور توسط شاگرد نوشته می شود، شروع می شود. ریتم داستان، ورود شخصیت های فرعی مثل؛ دختر بچه همسایه و مادرش و برادرش، صحنه پردازی ها، صداگذاری ها که دو طیف موسیقی سنتی و کلاسیک را تلفیق کرده، همهمه ی نت های فالش شاگردان، صدای آهسته رویا هنگام حرف زدن و مواجه اش با مساله خیانت علی و ... همه یک موسیقی و ریتم همگونی پیدا می کنند، بدون این که در دل این روایت، آدم ها قضاوت شود. درست است که تاثیر سینمای اصغر فرهادی در این فیلم مشهود است ولی چقدر خوب که این تاثیر به تقلید صرف منتهی نشد . و از دل آن یک فیلم خلاقانه بیرون آمد. از نکات مثبت این فیلم بازی خوب همه بازیگران به ویژه مهناز افشار و صابر ابر بود.

فیلم بی خود و بی جهت به کارگردانی عبدالرضاکاهانی بعد از فیلم «اسب حیوان نجیبی است» که بیشتر لوکیشن فیلم در فضای خارجی می گذشت، این بار فقط در فضای داخلی، قصه اش روایت می شود. کاهانی با این فیلم ثابت کرد که روزمرگی و حتی موضوعات پیش پا افتاده را می تواند به بهترین شکل به تصویر بکشد که انگار دردل این ماجراها، یک تراژدی بزرگی نهفته است. اسباب کشی و مقدمات عروسی یک زوج، با بازی های منحصربه فرد رضا عطاران، پانته آ بهرام، نگار جواهریان و احمد مهران فر به راحتی تماشاگر را با خود همراه می کند. از همه مهم تر طنازی های آدم های فیلم در موقعیت سخت و بحرانی دربدری بود که بی خیالی هیستریکی را منتقل می کند و خلاصه تلفیق موقعیت اعصاب خورد کن و زور زدن الکی آدم ها برای حل بحران، هجویه ای از موقعیت به بن بست رسیده است که دیدن آن خیلی می ارزد.

فیلم میگرن به کارگردانی مانلی شجاعی فرد از دیگر فیلم های قابل توجه این دوره جشنواره بود. کارگردانی که پیش از این شناخته شده نبود و با اولین فیلمش توانست در جشنواره حضور پرباری داشته باشد. میگرن فیلمی است درباره دنیای زنان و بدور از قضاوت های سطحی. فیلمساز به درون آدم ها ی اطراف این زن ها می رود و روابط هریک را با مردان پیرامون شان مورد واکاوی قرار می دهد.

فیلم یک روز دیگر به کارگردانی حسن فتحی نگاه مینی مال به مساله مهاجرت دارد. فیلمساز با هوشمندی فاصله ی خود را با آدم های فیلم حفظ می کند تا متهم به عدم شناخت کامل جامعه فرانسه نشود. فقط برشی از زندگی اشخاص با ملیت های مختلف را نشان می دهد. پیش ازاین موضوع دست به دست شدن پول توسط آدم ها از سوی کیانوش عیاری در فیلم «سفره ایرانی» پرداخته شده بود. ولی جذابیت فیلم در جهان بینی فتحی به موضوع مهاجرت است. ساختار دایره وار فیلم که فیلم از یک نقطه شروع می شود و به همان نقطه تمام می شود، حکایت از آن دارد که همه آدم ها با وجود خاستگاه و جغرافیای مختلف شبیه هم هستند و به راحتی دنیای آدم ها را علی رغم قیافه متفاوت شان نمی توان جدا از هم درنظر گرفت. در پایان این یادداشت فقط باید یادآوری کنم، فیلم های پذیرایی ساده، یک عاشقانه ساده و نارنجی پوش را ندیدم و اگر می دیدم شاید این مطلب شکل دیگری به خود می گرفت.

پرونده های ویژه سی نت از دوره های برگزاری جشنواره فیلم فجر

::  نقل مطالب و عکس های اختصاصی سی نت بدون ذکر منبع، نام نويسنده و نام عکاس ممنوع است  ::

صفحه اول  |  فیلم ها  |   هنرمندان   |   نقد و یادداشت  |  نويسنده ها   |  ویدئو  |  پرسش و پاسخ   |  درباره ما  |   تماس با ما  |   جدول فروش   |   تبلیغات

ماهنامه سینمایی «برش های کوتاه» (جدید)

::  سردبیر: احمد شاهوند  ::