صفحه اول - فیلم ها - نقد و یادداشت - ویدئو - هنرمندان - جدول فروش - نویسنده ها - جدول ارزشگذاری نویسندگان

پرسش و پاسخ   |  درباره ما   |   تماس با ما   |   تبلیغات  |   ماهنامه سینمایی «برش های کوتاه» (جدید)

انتخاب رنگ پس زمینه صفحه: 

پربیننده ترین نقدها و یادداشت ها

سی نت  >> اخبار و مطالب  >> مشاهده متن اخبار

بی صدا فریاد کن / یادداشت حمید سلجقوی برای فیلم «یحیی سکوت نکرد»

:: 13 شهریور 1394  9:07:41 AM  ::

حمید سلجوقی

سی نت: «یحیی سکوت نکرد» را ببینید. فیلم محترمی ست، جمع و جور است و بی ادعا. فیلم، روایت کلاسیکِ قصه ی آدم های خیلی تنهاست. تنهایی های چند نسل ... از عمه گرفته تا لیلا تا خودِ یحیای هشت ساله. فیلم، قصه ی جبر است. جبری که از پس ِ تنهایی می آید و ترس ابدی شدن تنهایی. جبری که یحیی را تا حد امکان ساکت نگه می دارد در آن خانه ی سرتاسر رمز و راز و پر حرف و حدیث، جبری که لیلای جوان را به این روز و روزگار روحی درآورده، جبری که این شغل را برای عمه به ارمغان آورده و ...

یحیی سکوتش را که می شکند تنهاتر می شود، عمه هم تنها تر می شود، لیلا قبلش تنهایی را تمام کرده است... یحیی حالا می فهمد باید سکوت می کرد و تن می داد. باید می فهمید او هم که در آستانه ی به دنیا آمدن بود همین عمه خانم وجود داشت و همین خانه و همین کار هم. باید می فهمید لیلا که سکوت نکرد چه کرد. یحیی ، لیلا را خیلی دوست داشت ... اصلاً عمه می توانست دوست داشتنی باشد فقط چون لیلا را راه می داد به خلوت تنهایی اش. یحیی سکوت نکرد چون غم ِ لیلا نگذاشت.

«یحیی...» نه فیلم کودک است نه فیلمی برای کودکان. کودک اش فقط یک زاویه دید است. می آید تا با شیرینی های نهفته در شخصیتِ کنجکاوِ کودکانه اش، با سکوت نکردن هایش، با کابوس دیدن هایش، با علامت سؤال هایش بیننده را در یک تراژدیِ درگیرکننده پیش ببرد تا برساند به نریشن آخر که به نوعی تعبیر نماهای آغازینِ بی صدایِ فیلم است. جایی که یحیی اعتراف می کند اشتباه کرده سکوت نکرده، اشتباه کرده که عمل کرده به حرفی که توی کله اش چپانده اند: «آدمای این کوچه هر چی بشه فوری زنگ می زنن 110».

فاطمه معتمد آریا مثل «ماریا» ی آنه شرلی ست، یک چیزی توی مایه های ترسناک اما مهربان است. لااقل انقدر مهربان است که پای هر بچه ای را هم از این دنیا نبرد. معتمدآریا قابل تحسین ظاهر شده و به نظرم بازیِ ماهان نصیری نیا، یا همان یحیایِ این فیلم چیزی ورای تحسین است ... بچه ای با این سن و سال که انقدر خوب حس می فهمد و انقدر رئال است همه ی ابعاد بازی اش.

راستی! این وسط رنگ و روی خانه ی عمه آنقدری قدیمی طراحی شده که اگر خودروی 206 و ... در فیلم نمی دیدیم شاید تصور می کردیم زمان در این قصه ، چهل پنجاه سال پیش است.

من« فیلم سیاه» دوست ندارم. می گویم وقتی روز به روز «امید» در زندگی و احوال روزانه ی این مردم بیشتر رنگ و رو می بازد، آنقدری که انگار در حالتِ آماده باش اند تا یک بهانه ی کوچک پیدا کنند برای توی خیابان ریختن و شادی کردن که نشان دهند ما هستیم و کورسوی امیدمان زنده است و می خواهیم خوش بین باشیم به بهتر شدن همه چیز، بیاییم حتی الامکان سینما برایمان اسبابِ حال خوب کردن باشد نه حالِ گرفته را اساسی تر گرفتن. با همه ی این احوال ولی «یحیی سکوت نکرد» را دوست دارم و تلخیِ فراوانش را نمی گذارم پایِ زدن توی فاز روشنفکری اش.

یحیی، خودِ ماست. خودِ ما در جلد یک کودکِ هشت ساله.کودکی که در نُه سالگی انگار به بلوغ زودرس رسیده باشد و می داند قضاوت کردن آدم ها، نبش قبر کردنِ رفته ها و ... یعنی چه؟ فهمیده که اشتباه کرده و تاوانش می شود بی کسی. ولی ما آدم های بیست و هشت ساله، سی و هشت ساله، به راحتی آب خوردن همدیگر را قضاوت می کنیم، نسخه می پیچیم، حکم می دهیم، قصه می سازیم و ... این قصه سر دراز دارد.

پرونده های ویژه سی نت از دوره های برگزاری جشنواره فیلم فجر

::  نقل مطالب و عکس های اختصاصی سی نت بدون ذکر منبع، نام نويسنده و نام عکاس ممنوع است  ::

صفحه اول  |  فیلم ها  |   هنرمندان   |   نقد و یادداشت  |  نويسنده ها   |  ویدئو  |  پرسش و پاسخ   |  درباره ما  |   تماس با ما  |   جدول فروش   |   تبلیغات

ماهنامه سینمایی «برش های کوتاه» (جدید)

::  سردبیر: احمد شاهوند  ::