صفحه اول - فیلم ها - نقد و یادداشت - ویدئو - هنرمندان - جدول فروش - نویسنده ها - جدول ارزشگذاری نویسندگان

پرسش و پاسخ   |  درباره ما   |   تماس با ما   |   تبلیغات  |   ماهنامه سینمایی «برش های کوتاه» (جدید)

انتخاب رنگ پس زمینه صفحه: 

پربیننده ترین نقدها و یادداشت ها

سی نت  >> اخبار و مطالب  >> مشاهده متن اخبار

10 نکته ای که پس از دیدن فیلم "عصر روز دهم" می توان به آن اشاره کرد:

اگر رسول زنده بود ...

:: 12 دی 1389  10:33:42 AM  ::

مجتبی اردشیری

سی نت: 1 - همه چیز از تیتراژ شروع می شود و اینکه می خواهی نام نویسنده فیلمنامه را ببینی.اتفاقا تیتراژ خیلی فانتزی و دوست داشتنی در برابر چشمانت رژه می رود و خبری از نام نویسنده نیست تا آخر تیتراژ که معلوم می شود نام مجتبی راعی بعنوان نویسنده و کارگردان کار نوشته می شود.اینکه خیلی از سینما دوستان منتظر دیدن نام نویسنده کار در این فیلم هستند اصلا نکته عجیبی نیست."رسول ملا قلی پور" فیلمنامه تمام شده "عصر روزدهم" را نوشت و یک روز قبل از عزیمت به عراق، جان به جان آفرین تسلیم کرد حال می گویند مجتبی راعی با اعمال تغیراتی در اصل داستان فیلمنامه،آنرا کارگردانی کرده.حالا اگر راعی، فیلمنامه رسول را تغییر داده،پس چرا ما در تمام فیلم با پس لرزه هایی از سبک ملا قلی پور مواجهیم؟صحنه انفجار ماشین را به یاد بیاورید و بلافاصله پس از آن خراب شدن خانه؛چنین تکانه هایی را ما فقط در فیلمهای رسول ملا قلی پور شاهد بودیم و بس.

2 - باید قبول کرد که از بین همین مخاطبین اندک که برای تماشای این فیلم به سینما می روند،بخش اعظمی، فقط به اعتبار رسول ملا قلی پور،این کار را انجام می دهند،اما با این حال نه در تیزرهای تبلیغاتی و بیلبوردها نامی از وی برده شده و نه در پوسترها و عنوان بندی پایانی فیلم.تنها در انتهای تیتراژ،عنوانی می بینیم با این مضمون که : "به یاد رسول ملا قلی پور که می خواست روزی عراق،عصر روز دهم را بسازد." از منوچهر محمدی انتظار وفای به عهد خیلی بیشتری داشتیم.

3 - فیلم به لحاظ وارد شدن سریع به اصل داستان،خیلی زود ماجرای خود را لو می دهد.سوژه ای قابل ستایش که بی منطقی در آن راه ندارد."عصر روز دهم" قبل از هر چیز مدیون فیلمنامه خوب و فضاسازی های معقول خود است.شخصیت ها با توجه به تکثری که دارند و محدودیت زمان،خیلی خوب آنالیز شده بودند.فیلم در کلیت خود، نشاندهنده رفلکسهای طبیعی این شخصیتهاست.

4 - حقیقتا بازی ها در این فیلم ضعیف نبود.به جز احمد مهرانفر که خنثی بازی کرد بقیه بازیگران،نمره قبولی گرفتند علی الخصوص هانیه توسلی که به فراخور نقشهایش،توانست نقش رحمه را خیلی روان و باورپذیر از آب درآورد.

5 - نقش موسیقی در فیلم بسیار ضعیف بود. یکی از مشخصه های مهم فیلمهای اینچنینی راباید در موسیقی آن دانست.کاش رسول زنده بود و خود، این فیلم را می ساخت،آن زمان می دیدیم که او تا چه اندازه به نقش موسیقی در فیلمهایش حساس است. "قارچ سمی" یا "میم مثل مادر" را به یاد بیاورید تا به اختلاف فاحش استفاده از موسیقی خوب و تاثیرش را در آن فیلمها و "عصر روز دهم" ایمان بیاورید.

6 - اینکه چرا راعی در برخی از سکانسها با اطناب دست و پنجه نرم می کند و در سکانسهای کلیدی دیگر، خیلی راحت از کنار ماجرا رد می شود را باید حتما توضیح دهد.صحنه تعقیب و گریز پسر و مادر رحمه یا حضور مریم در حرم، بیش از اندازه کشدار شده بود و در عوض سکانس کلیدی تقابل مادر و رحمه پس از 25 سال خیلی سریع و سرسری نشان داده می شود.البته پر واضح است که هدف فیلم، رسیدن این دو نفر به یکدیگر است و اصلا مخاطب منتظر دیدن چنین سکانسی است اما به محض روبرو شدن این دو با یکدیگر، به ناگهان کات داده می شود و در عین ناباوری صحنه بعدی به استقبال ما می آید.

7 - جلوه های ویژه فیلم نیز نمی تواند نمره قبولی داشته باشد. در یکی از سکانسهای پایانی فیلم که یک عراقی دست به عملیات انتحاری می زند،نحوه منفجر شدن او بسیار خنده دار و کمدی است، اصلا شبیه کارتون های کودکانه است.این صحنه ناشیانه،آن هم در غمبارترین سکانس فیلم (که مادر و دختر پس از 25 سال به هم می رسند)نتوانست موجبات تالم مخاطب را فراهم آورد.وقتی بارزترین سکانس فیلم نتواند مخاطب خود را تحت تاثیر قرار دهد،مشخص است که کلیت اثر نیز نمی تواند هدفش را به درستی منتقل نماید.کاش رسول زنده بود و خود در مورد جلوه های ویژه فیلمش تصمیم می گرفت:سکانس یکی مانده به آخر فیلم "قارچ سمی" را به یاد بیاورید با آن جلوه ویژه استثنایی اش که بخاطر همان صحنه،فیلم سیمرغ بلورین بهترین جلوه های ویژه را از آن خود کرد.

8 - با کمی اغماض، باید به منطقیت سیال فیلم نمره خوبی داد. اما یک صحنه را نمی توان قابل قبول فرض کرد. اینکه دختر، پس از 25 سال و بدون اینکه حتی مادر و خواهر خود را دیده باشد،با دیدن دوباره خواهر و یکباره مادرش، این چنین منقلب گردد، زیاد خوب از آب در نیامده است. مخصوصا آن صحنه ای که پس از انفجار بمب، مادر عراقی رحمه بیهوش روی زمین مانده بود و وی بلافاصله به سراغ مادر ایرانی اش می رود. این مورد را می توانید به شماره 6 نیز ارجاع دهید و اینکه نشاند دادن این صحنه می توانست منطقی باشد به شرطی که از قبل برای آن مقدمه چینی می شد. گذشتن خیلی سریع کارگردان از این سکانس حساس، هم قدرت تالم را از تماشاگر خود سلب کرد و هم به شالوده فیلم ضربه زد.حال اگر رسول زنده بود و این فیلم را کارگردانی می کرد، آیا باز هم می توانستیم ایرادات اینچنینی بگیریم؟ اصلا آیا چنین اشتباهات فاحشی درفیلم رقم می خورد که ما خواسته باشیم از آن ایراد بگبریم؟

9 - این اولین فیلم ایرانی بود که 90 درصد آن در عراق فیلمبرداری می شد. کار بسیار سختی است و البته پر هزینه. منوچهر محمدی در مصاحبه ای اذعان داشته که هزینه فیلم بیشتر از یک میلیارد و دویست میلیون تومان بوده است که با این فروش ناامید کننده در بهترین فصل اکران (بواسطه مضمون فیلم) نمی توان به بازگرداندن سرمایه آن امیدوار بود.مطمئنا انتظار همه منتقدان حتی خود عوامل فیلم،فروشی به مراتب بهتر از روند کنونی بود.

10 - و در آخر اینکه جانمان به لبمان رسید از بس که منتظر اکران این فیلم ماندیم. رسول می خواست این فیلم را در سال 85 کلید بزند. با این حساب اگر خود او زنده بود، این فیلم را در سال 86 اکران می کرد و تا این زمان که دی ماه 1389 باشد، دو فیلم دیگر را نیز روانه اکران می نمود و احتمالا یک فیلم تازه ساخت و نمایش نداده خود را نیز به جشنواره فجر می فرستاد.

پرونده های ویژه سی نت از دوره های برگزاری جشنواره فیلم فجر

::  نقل مطالب و عکس های اختصاصی سی نت بدون ذکر منبع، نام نويسنده و نام عکاس ممنوع است  ::

صفحه اول  |  فیلم ها  |   هنرمندان   |   نقد و یادداشت  |  نويسنده ها   |  ویدئو  |  پرسش و پاسخ   |  درباره ما  |   تماس با ما  |   جدول فروش   |   تبلیغات

ماهنامه سینمایی «برش های کوتاه» (جدید)

::  سردبیر: احمد شاهوند  ::